"świat emocji ludzi niepełnosprawnych, którzy walczą o każdy swój dzień..."

Ja odkąd pamiętam miałem dużo myśli samobójczych, które niestety przeradzały się w czyny.
Teraz kiedy tak sięgnę pamięcią w przeszłość, czy faktycznie miało to sens? Zadając sobie analogicznie pytanie czy tego chciałem, czy zmusiła mnie do tego sytuacja.
Człowiek który żyje w silnym stresie, emocjach negatywnych, które sięgają zenitu, to nie ma wyjścia, wyboru jak tylko ten stres pokonać. Dodatkowo wszelkiego rodzaju urazy psychiczne z dzieciństwa, krzywda wyrządzona przez chociażby jednego rodzica wystarczą aby w zaburzonym umyśle wytworzyła się pewnego rodzaju "blokada przed życiem". Wtedy nic nie cieszy nie ma motywacji, nie ma woli życia, jakiekolwiek walki o siebie i zaczynamy uruchamiać mechanizmy obronne, które szkodzą naszemu życiu, a w ostateczności prowadzą do najgorszego-aktu samobójczego i śmierci. Nie każdy ma siłę aby pokonać myśli samobójcze, niestety zależy to od człowieka, jego sposobu myślenia i radzenia sobie  z naprawdę trudną sytuacją życiową. Ludzie mają myśli samobójcze bo wołają o pomoc a akt samobójczy jest na to świadectwem, że dokonali czegoś z braku pomocy od innych, co wynikać może z niedopatrzenia przez najbliższych, że coś niedobrego się działo w umyśle ich dziecka. To jest straszna prawda o ludziach ale takie jest życie. Jedni walczą o siebie jak mogą i to im się udaje, a inni walcząc przegrywają...
Na pewno każda myśl przenikająca przez umysł osoby chorej jest sygnałem na to że coś złego się dzieje i należy dobrze zaobserwować taką osobę, jak żyje, jakie może mieć problemy( nawet rozmawiając często z taka osobą) i wtedy można uniknąć tego strasznego wyboru jakim jest druzgocąca ostateczność...