"świat emocji ludzi niepełnosprawnych, którzy walczą o każdy swój dzień..."

Witam 

Być samotnikiem w życiu, nie oznacza poddać się i skazywać na nieustanne cierpienie duszy. Może się to komuś dziwne, ale są pewne osoby, które  lubią być samotnikami. Nie piszę tego dlatego, że ją lubię i się nią rozkoszuję, ale dlatego, iż w pewnym okresie  mamy dość tego co zwie się kontaktami z drugimi osobami i potrzebujemy chwili samotności. Oczywiście jeśli samotność ma charakter przewlekły to nie jest to w żadnym wypadku dobrym sposobem na życie bo prawdziwym schematem jest mieć własną rodzinę, odpowiedzialność za siebie, etc...
Jednak kiedy nawet jesteśmy ciągle samotni, powinno się wyciągać jakiś wniosek z tego, że się żyje z daleka od innych. Człowiek powinien doszukiwać się powodów samotności a nie tylko narzekać, mówić o niej i nic nie robić ze sobą. Są osoby którym samotność w ogóle nie przeszkadza, czują się świetnie w robieniu tego, co lubią najbardziej i to im wystarcza. Ja osobiście zadaje sobie takie pytanie:" Jak by to było gdybym był z jakąś dziewczyną?" Wiecie co mi przychodzi do głowy? Otóż to, że nie było by źle. Jednak znam też swoją drugą stronę, która niestety daje pierwszeństwo całemu mojemu myśleniu- mianowicie to, że mógłbym kogoś podświadomie skrzywdzić, odrzucając ją za sprawą swojej osobowości borderline. I na co to komu? Czy dziewczyna by to zrozumiała?Nie sądzę, bo mało jest dziewczyn, które akceptują kogoś kto raz o kimś myśli pozytywnie a raz negatywnie...
Dlatego też tworzę schemat życia w samotności bo wiem, że nawet jak mam jakiś gorszy dzień to nikogo tym nie krzywdzę-najwyżej siebie. Jednak samotność to nie wyrok skazujący. Wszystko zależy od Nas samych i od Naszego nastawienia do życia...