Ja na swoim koncie mam wiele prób samobójczych, które przeważnie kończyły się uratowaniem na zasadzie szybkiej interwencji lekarzy chirurgów, albo w szpitalu n ostrych zatruciach. Jednak każda próba samobójcza rodzi w człowieku ogromne poczucie winy, którego nie da sie tak szybko od siebie odpędzić :( Czasami się zastanawiam nad tym wszystkim i dochodzę do wniosku, iż  nie warto było się tak niszczyć, odbierając sobie życie, najcenniejszy dar. Jednak nie mogłem nic na to wcześniej poradzić. Nie byłem tak bardzo silny jak teraz, przy stosowaniu autosugestii, gdzie mając pozytywne myślenie nie mam takich myśli i żyję tym co zsyła mi los. To jest piękne, pomimo rodzącego się nawet ogromnego stresu czy napięcia....  :)

Najgorsze w tym wszystkim były spojrzenia lekarzy, chirurgów i ze szpitala na zatruciach. Patrzyli na mnie z politowaniem( a ja nie lubię litości).
Litość wynikała z faktu, że lekarz myślał na zasadzie: "litości, znowu Pan to zrobił?!" "Ile razy jeszcze Pan będzie się truł lekami, co?!" Ja to czułem, czułem się winny że znów to zrobiłem. Dla innych to jest nauczka, ten jeden raz, taki niewłaściwy krok, posunięcie. Dla mnie przy silnym impulsie nie ma to znaczenia, nawet silne poczucie winy po dokonaniu próby samobójczej. Ostatnio parę miesięcy temu, dokonałem zatrucia Paracetamolem, gdzie poczucie winy było dość silne, ale później zgasło i zastąpiło je myślenie destrukcyjne...Całe szczęście, że teraz uspokoiło się i zacząłem myśleć o sobie pozytywnie i jest dobrze, nie myślę o samobójstwie. Jest to trudna walka ze sobą ale skuteczna, jeśli myślenie pozytywne jest uruchamiane cały czas, dzień po dniu, nieustannie. Wtedy jest w człowieku największa siła.... ;)

Myślę, że każdy kto choć raz w swoim życiu przeżył próbę samobójczą wie o czym piszę, o jakich emocjach, bo nie jest sztuką odebrać sobie życie, ale sztuką samą w sobie jest żyć i cieszyć się każdym dniem.

Pozdrawiam  :)