Moja egzystencja kojarzy mi się z nikczemnym dążeniem do celu. Jednak od pewnego czasu pomimo silnych zachowań autodestrukcyjnych i afektywnych  zacząłem myśleć o swoim spokoju i budowaniu jakikolwiek szans na swoją przyszłą egzystencję, choć nie jest to łatwe, bo wszystko jest uzależnione od możliwości akceptacji siebie takiego jakim się jest. Nie zawsze możliwe jest to, aby móc się kochać i szanować zwłaszcza przy silnym niepokoju i napięciu czy agresji :(

Dlatego też określam to jako swój największy przełom w obrębie swojej egzystencji, ponieważ mam swój jakiś życiowy plan, co chciałbym robić( tworzyć chociażby dla małych dzieci wiersze czy bajki  ;))
Z drugiej strony nie potrafię zapanować nad silnym stresem  i tutaj jestem z tym wszystkim na wielkim rozdrożu emocjonalnym :(


"egzystencja jest rzeczą najważniejszą, bo daje sens dniom , a gdy cierpisz nieznośnie lęk i napięcie to każdej nocy jedynie koszmary Ci się śnią"