"świat emocji ludzi niepełnosprawnych, którzy walczą o każdy swój dzień..."

forum poświęcone osobom niepełnosprawnym z różnych przyczyn

Ogłoszenie

Tutaj możesz wpisać treść ogłoszenia.

#1 2013-11-19 15:20:39

 miniu89

Administrator

Skąd: Wrocław
Zarejestrowany: 2013-11-14
Posty: 128
chatbox: miniu89 chatbox
WWW

czy można zapomnieć o bolesnej psychicznej traumie?-artykuł

Bolesną, psychiczną traumę można nazwać pewnego rodzaju blizną, której nie da się do końca usunąć z podświadomości człowieka. Osoba, która przeżyła traumę w swoim życiu, może jednak walczyć z codziennością, żyć normalnie, co jest uzależnione od czynników zarówno zewnętrznych(świata zewnętrznego, jak i wewnętrznych myśli i przekonań po przebytej traumie).
Zapraszam do przeczytania artykułu na ten temat, który mówi o tym jak osoby z psychiczna traumą walczą o dzień, by móc zapomnieć chociaż na chwilę o bólu i psychicznym cierpieniu....


O bolesnej traumie - Czy można po prostu zapomnieć?


Autor: Anna   Zgierska


Traumę można nazwać blizną, ponieważ bardzo często  pojawiają się bodźce, które przypominają człowiekowi o minionym  zdarzeniu. Następuje ponowne rozdarcie, rozdrapanie starych ran i  częściowy powrót w przeszłość. Życie pełne jest nieprzewidywalnych,  często niebezpiecznych zdarzeń, które rzutują na całość funkcjonowania.


O traumie mówimy wtedy, kiedy na psychikę jednostki  destrukcyjnie zadziałało pewne wydarzenie, wstrząsająca sytuacja bądź  okoliczność. Istota traumy związana jest z urazem. Uraz powoduje  narastanie konfliktu wewnętrznego, niekończącego się bólu lub lęku.  Traumę można nazwać blizną, ponieważ bardzo często pojawiają się bodźce,  które przypominają człowiekowi o minionym zdarzeniu. Następuje ponowne  rozdarcie, rozdrapanie starych ran i częściowy powrót w przeszłość.  Powtarzające się sytuacje, które wywołują poczucie zagrożenia bądź inne  negatywne emocje, szczególnie traumatyczne są często nie do zniesienia.  Stanowią ogranicznik w rozwoju, zatrzymują drogę i zniekształcają obraz  własnego ja. Sytuacja traumatyczna może, więc być totalnym upadkiem,  źródłem nowopowstających zaburzeń psychicznych, takich jak nerwice i  fobie.


Całą istotę traumy można sprowadzić do wytwarzania  się na podłożu lękowym tendencji agresywnych bądź innych, poprzez które  ofiara urazu dąży do zrównoważenia zagrożenia lub przywrócenia  utraconych możliwości. Osoba po urazie najczęściej nie jest w stanie  zdrowo zareagować na podobną sytuację bądź okoliczność. Lęk, agresja  jest, więc próbą złagodzenia wspomnienia, w pewnym sensie reakcją  obronną na silnie zakorzenioną energię. Taka sytuacja obronna niewiele  pomoże, jeżeli taka osoba po urazie nie uwolni się od samej, silnej  przyczyny dręczącego ją problemu. Często zdarza się tak, że ktoś nie  jest do końca świadomy minionych zdarzeń i pielęgnuje głęboko w  nieświadomości bolesne doświadczenia. Trauma powinna zostać zrozumiana, w  pełni poznana – gdyż inaczej może prowadzić do rozpadu w różnych  dziedzinach życia. Może stać się poważnym zagrożeniem w tworzeniu  tożsamości, rujnować poczucie bezpieczeństwa i odbierać jednostce sens  funkcjonowania.


Trauma jako głębokie zranienie staje się oderwanym  elementem, który przeszkadza w zintegrowaniu w całość. Człowiek bez  pomocy zaczyna wchodzić w konflikt z własnym ja, jego droga rozwoju  nieco się zawęża. Rana prędzej czy później daje o sobie znać, dlatego  uciekanie od dawnego traumatycznego przeżycia jest jak błędne koło.  Zawsze pojawi się czynnik, który sprowokuje ujawnienie się tej  stłumionej, nieświadomej części. Wszystko to, co nagromadziło się w  psychice człowieka, po ciężkim doświadczeniu – musi zostać uwolnione.  Tylko wtedy można powrócić do równowagi i harmonii pozwalającej żyć.  Sytuacje traumatyczne zaburzają normalną regulację stanów emocjonalnych,  które wahają się od podstawowego poziomu napięcia poprzez okresowe  stany niepokoju i dysforii- zagubienia, pobudzenia, pustki i samotności  do skrajnej paniki, furii i rozpaczy. To normalne, że każda osoba  boleśnie doświadczona może utracić sens życia, poczucie bezpieczeństwa,  być może zechce wycofać się z kontaktów społecznych. Każde zachowanie  agresywne, nerwowe często oznacza jedynie potrzebę pewnej obrony lub  izolacji od problemu, jest wyrazem zwyczajnej bezradności i  zniewalającego strachu.


Poczucie niskiej wartości często towarzyszy osobie po  przeżyciu traumatycznym, dodatkowo odczuwa ona utratę kontroli nad  własnym życiem i postępowaniem. Od tej pory rządzi nią strach. Wszystko,  to, co zostało stłumione w nieświadomości ukazuje się, przebija przez  świadomość na różne sposoby. Dlatego obserwowane są zachowania, nie  tylko te wyżej wymienione. Lęk przed śmiercią, lęk przed przyszłością są  także często spotykane wśród osób po ciężkich przejściach. Zmaganie się  z sytuacją traumatyczną, z wciąż powracającymi wspomnieniami jest  niezwykle męczące, gdyż jednostka próbuje wyzwolić szereg reakcji  obronnych. Żadna z nich tak naprawdę nie rozwiązuje głównego problemu.  Doświadczenia traumatyczne nie mijają, wracają ciągle na nowo w postaci  obrazów, dźwięków, strzępków wspomnień. Często neutralny bodziec  wywołuje lawinę trudnych emocji i wspomnień, bo przypomina jakiś  fragment zdarzenia traumatycznego. Reakcje te mogą występować w postaci  agresji, regresji, uciekania od rzeczywistości, natrętnych myśli i  czynności.


Wszystko to, po to, aby nie zetknąć się do końca z dawnym przeżyciem.  Trauma jest często jak pułapka, błędne, koło, którego nie da się  opuścić. Najtrudniej poradzić sobie bez wsparcia innych, najbliższych,  przyjaciół bądź znajomych. Człowiek pozostawiony sam sobie, z własnym  problemem może poddać się całkowitej destrukcji i popaść w życiowy  kryzys. Jedynym sensem stanie się przeżywanie tego, co było, sytuacja w  stanie skrajnym całkowicie jest w stanie zawładnąć psychiką. Sprawia to,  że wszystko staje się zdezorganizowane i tragiczne. W pewnym momencie  depresja i rozpacz mogą być jedynymi stanami w życiu jednostki. Jednakże  każde przeżycie, nawet pozostawiające olbrzymią bliznę, ma w sobie  pewną wartość i ukryty sens. Pozwala różnymi siłami przejść do  całkowicie nowego etapu, nowego myślenia i sposobu funkcjonowania.



Zawsze istnieje szansa powrotu do całkowitej  normalności i harmonii istnienia. Wystarczy chcieć, wystarczy otworzyć  się na uzdrowienie i zrozumienie całego procesu. Kiedy pojawi się owo  zrozumienie, depresja i inne reakcje silnie stresujące staną się lżejsze  i bardziej świadome. Człowiek ma szansę zapanować nad tym, co się  dzieje w jego życiu poprzez uświadomienie sobie swojej sytuacji, głęboką  refleksję i otworzenie się na pomoc zewnętrzną. Blizna traumy jest  niekiedy bardzo głęboka, wręcz nie do przezwyciężenia, wtedy nie ma już  sensu walczyć. Należy zrozumieć, przestać uciekać, a i częściowo przeżyć  ponownie, by móc pojąć istotę całego problemu. Uwolnienie następuje  poprzez samouświadomienie, chęć zrozumienia i współpracy ze sobą samym.  Najczęściej droga powrotu do równowagi jest długa i wymaga ogromnej  samodyscypliny. U jednostki pojawia się stres postraumatyczny – są to te  wszystkie objawy, o których wspomniałam powyżej. Jeśli chodzi o okres  trwania PTSS, mogą to być tygodnie albo lata, w zależności od danego  przypadku. Objawy mogą występować
na poziomie psychicznym lub somatycznym.


Na poziomie somatycznym mogą występować problemy ze  snem, trudności z koncentracją, bóle brzucha albo głowy, u dzieci często  obserwuje się moczenie nocne. Co do psychiki, to trzeba pamiętać, że  trauma naprawdę oznacza wielkie złamanie. Niszczy poczucie ciągłości  pomiędzy przeszłością i teraźniejszością. Człowiek, który został  boleśnie naznaczony pewnym zdarzeniem zostaje wyrwany z wielu etapów  swojego życia, nie funkcjonuje prawidłowo. Kryteria diagnostyczne  zespołu stresu pourazowego, poza wystąpieniem urazu, obejmują trzy  główne grupy symptomów: Utrzymujące się odtwarzanie traumy – jakby  ponowne jej doświadczanie (na przykład częste myśli, wspomnienia, obrazy  dotyczące zdarzenia, które pojawiają się niezależnie od woli; koszmary  senne albo flashbacki – nagłe poczucie, jakby zdarzenie miało miejsce na  nowo), Utrzymujące się unikanie sytuacji, miejsc, ludzi, itp., które  kojarzą się z traumą albo też poczucie odcięcia, oderwania od emocji  związanych z tym, co przypomina uraz
(na przykład niezdolność do płaczu lub przeżywania różnych uczuć),


Utrzymujące się objawy psychofizjologicznego  pobudzenia (na przykład problemy ze snem, rozdrażnienie, wybuchy gniewu,  trudności z koncentracją uwagi). Gdy przyjdzie czas na uzdrawianie…  Najważniejsze, co powinien sobie na początek uświadomić to to, że,  trauma jest normalną reakcją normalnej ludzkiej istoty na nienormalną  sytuację, w której się znalazła. Niepotrzebne jest tutaj poczucie winy,  chęć cofnięcia czasu, gdyż jest to zwyczajnie niemożliwe. Obwinianie się  jest tylko zamknięciem sobie drogi do uzdrowienia. Niektórym zdarzeniom  nie dało się zapobiec, jednostka nie miała na nie zbyt wielkiego  wpływu. Mam tutaj na myśli tak ekstremalne zdarzenia jak wojna, klęska  żywiołowa, ataki terrorystyczne, poważne wypadki oraz akty związane z  przemocą czy też takie jak gwałt. Jakkolwiek wydarzenia byłyby  traumatyczne, zawsze można w pewnym stopniu dokonać zmiany w celu  powrotu do równowagi.


Istnieją rozmaite techniki pozwalające uwalniać się od tak bolesnych  przeżyć. Jedną z bardziej znanych jest ekspozycja wyobrażeniowa, czyli  ujawnianie tego, co najgłębiej ukryte i stłumione. Wywoływanie wspomnień  o traumie w warunkach terapii i odsłuchiwanie tych wspomnień prowadzi  do redukcji lęku, a niekiedy i do głębokiego uwolnienia. Inna ekspozycja  to ekspozycja w realnym życiu, polegająca na bezpośrednim kontaktowaniu  się z zagrożeniem lub sytuacjami lękowymi. Powoduje to stopniowe  wygasanie, obniżanie poziomu strachu dzięki budowaniu większego zaufania  i poczucia bezpieczeństwa. Techniki poznawcze to praca z emocjami i  przeżyciami – pozwolenie osobie na swobodne opowiadanie o zdarzeniach,  analizę i interpretację. Uraz musi nabrać innego znaczenia dla pacjenta,  stać się bardziej dostępny dla świadomości. Obecnie istnieje, zatem  obszerna, specjalistyczna wiedza na temat reakcji ludzi po przeżyciu  traumatycznego zdarzenia. Najbardziej istotny jest jednak fakt, że osoby  takie nie powinny być pozostawione samymi sobie, ale powinny mieć  możliwość uzyskania fachowej pomocy ze strony specjalistów, po to, by  mogły poradzić sobie z przykrymi emocjami i bolesnymi wspomnieniami. Nie  powinny także zapominać o własnej chęci do zmian i nowego  samouświadomienia.



Na zakończenie można dodać, że powrót do zdrowia  ofiar przemocy, czy też jakiejkolwiek traumy uzależniony jest od  historii zaburzeń psychicznych w rodzinie, wczesnej traumatyzacji,  wielkości stresu, czasu jego trwania i intensywności, zależy też od  przygotowania do znoszenia stresu oraz rodzaju reakcji na czynnik  stresujący. Zależy również od właściwej, psychofarmakoterapii i  psychoterapii. Jednostka sama musi chcieć powrócić do harmonii i zmienić  coś w swoim życiu. Zaufanie i poddanie się pomocy innych jest elementem  niemożliwym do pominięcia. Wyrażone emocje powinny zostać zrozumiane,  nie tylko przez samą jednostkę, ale i przez osoby gotowe nieść szeroką  pomoc.


Uzdrowić człowieka oznacza dać mu ponownie utraconą odwagę.




  Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Offline

Tutaj możesz wpisać treść, która ma sie ukazać w stopce forum.

Stopka forum

RSS
Powered by PunBB
© Copyright 2002–2008 PunBB
Polityka cookies - Wersja Lo-Fi


Darmowe Forum | Ciekawe Fora | Darmowe Fora
www.hbh.pun.pl www.digimon.pun.pl www.mistrzowiedziennikarstwa.pun.pl www.tozkielce.pun.pl www.raiders-rd.pun.pl