"świat emocji ludzi niepełnosprawnych, którzy walczą o każdy swój dzień..."

Afirmacje, które stosowałem dotychczas nie pomagały mi na tyle aby móc poczuć jakąkolwiek radość z życia. Łudziłem się tym, że potrafię zapanować nad swoim umysłem. Jednak bardzo się myliłem, nawet nie wiecie jak bardzo. To jest bolesne doświadczenie życiowe, które jak człowieka dopada to nie wiedząc już co ze sobą począć szukasz rozwiązania, które będzie najbardziej właściwe. Lekarz psychiatra? Neurolog? To są dla mnie lekarze, którzy nie potrafią pomóc tylko uważają że jest się zaburzonym psychicznie, ze względów diagnostyki, która przeprowadzona była lata temu. Dokładniej jedenaście lat! Przez ten okres czasu zmagam się totalnie ze sobą, gdzie nikt mi nie pomaga tylko sam sobie buduję emocjonalne zaplecze aby czuć się lepiej. Nic to nie dało. Na chwilę obecną jest bardzo źle ze mną, powiedziałbym nawet że tragicznie pod względem uszkodzeń mózgu jakie wywołała padaczka i stany niedrgawkowe częściowe proste. Wyłączenia w ciągu dnia, zawroty głowy, zaburzenia afektywne pod wieloma postaciami. To wszystko zmusiło mnie do podjęcia drastycznej decyzji zwiększenia dawek leków psychotropowych. Nie jest to rozwiązaniem wspaniałym ale jedynym możliwym, dzięki któremu odnajdę swój wymarzony spokój. Czas pokaże co przyniesie dobrego ta decyzja. Teraz o tym nie myślę bo jestem w bardzo silnej euforii i to nawet nie destrukcyjnej tylko takiej która daje mi żyć, czując wszechstronny spokój...
Czytając tego posta zdaję sobie sprawę z  tego, że nie powinno się eksperymentować z lekami, bo ja sam mam świadomość tego że jest to niedobre i złe. Ja jednak chwytam się już wszystkiego jak tonący swojej brzytwy....