"świat emocji ludzi niepełnosprawnych, którzy walczą o każdy swój dzień..."

Zadaję sobie to pytanie dzień pod dniu. Dlaczego?
Otóż mam pewną wizję myślenia na ten temat.
Człowiek, który przeżywa trudne chwile zwłaszcza w dzieciństwie, nie ma odpowiedniego wsparcia emocjonalnego przez najbliższych,to buduje swoje własne wnętrze, zwane zapleczem, gdzie kumulowane są różne emocje, zarówno pozytywne jak i negatywne.
Najgorsze pojawia się wówczas, gdy nie wiemy którą drogą należy podążać, aby uzyskać zaspokojenie swoich potrzeb emocjonalnych. Dochodzi do wewnętrznego konfliktu, w którym biorą udział dobre i złe emocje pod postacią złości do siebie, względnie nienawiści, obwinianie siebie i innych że nie mamy łatwego ze sobą życia. Osoba, która wkracza w dorosłe życie i nie wie jak pokierować swoimi emocjami doprowadzić może właśnie do dwóch odmiennych uczuć, jakie może przeżywać jeśli ma dobre cechy charakteru, np. uczuciowość, dużo ciepła i empatii w sobie a czuje złość do siebie oto że nie potrafi tego należycie wykorzystać do własnych celów życiowych. Są to bardzo trudne emocje, które ciężko jest pokonać bo mają one swoje korzenie w dzieciństwie jak i zależne są od rozwoju osobowości. Ja mam zaburzenia typu border-line, gdzie emocje są bardzo silnie przezywane, stres druzgocący, aż palący duszę, ciało i umysł.
Terapia zależy od Naszej motywacji do działania czyli ma charakter osobniczy. Jeśli nie będziemy mieć dość siły aby taki stan pokonać to wówczas będziemy na wielkim emocjonalnym rozdrożu i doprowadzi to do rozchwiania emocji.
Ja każdego dnia z tym walczę, nawet mi sie udaje nie myśleć o tych odmiennościach, chociaż jest ciężko. Jednak żyje ciągle nadzieją, że się zmieni chociaż w niewielkim stopniu moje zycie